Gauerdiko meza. El cura a falta de una misa

Mutill zaar bat elixara joaten zan illuntzetan —aittek esaten euen ori— beren errezuek edo beren oraziñoak edo beren kapritxoa eitten. Ta egon zan bere zerien, ta bera konturetu orduko atiak, elixakoak, itxi zituezan, esaten euren.

Ta bakarrik, billurrez-billurrez egon zala da gauerdia pasau zanjan, abade bat sartu zala atetik, elixatik, ta joan zala arin. A sartu zanean ba, berak urten egingo dauelakoan, baja atia itxitte. Ta abadia joan zala altara aurrean erreberentzia eginda sankristeriera. Jantzita etorri zala, ta esan euela ze:

– Badago elix onetan, por si akaso, lagun bat mezia niri erasoko deustenik?

Eta billurregaz ez eutsela ezer kontesteu. Ta egon zala apur baten da Mor etxakonien agertu joan zala atzera ta erantzi da atzera urten euela. Da urten euen orduen —abadiak— joan zala arin ostabe atera, baja atia itxitte. Ta gero egune zabaldu aniño ba antxe egon bier. Ta goixien atiak zabaldu eurezanien, elixakoak, ba urten euela ta etxera joan da dirdirike egon zala. Ta a ber ze pasetan jakon, ta:

– Auxe ta auxe pasau jat. Elixan egon naz da abade bat sartu da, gauerdia pasau danien, ta joan da sankristeiriera, ta etorri da jantzitte mezia esateko ta esan dau ze a ber badagon elix onetan iñor mezia erasoko leukenik. Njk eztotset kontesteu, billur ixen naz-ta, eztot euki adorerik-eta.

Da urrungoko egunien:

– Gaur joango zinttikez?

Da:

– Bai.

Da joan zirela bera ta ba sankristeua edo lagunen batzuk, zenbat eztakit nik ixengo zjren.

Da bardin etorri zala. Sartu zala atetik baia atia jtxitte egon zala. Da joan zala sankristeriera, jantzi sankristerien, etorri zala altarara da esan cuela ze:

– Badago elixa onetan mezia erasoko leuketenik niri?

Sankristeuek kontestau eutsela ba ze:

– Parte onekoa bada, bai jauna.

– Ogetamar urte daroadaz meza baten faltan zeruen sartzeko da auxe meziau akabetan dodanien sartzen naz zerure —esan eutsiela—.

O sea ke, meziori zelebrau euela, ta antxe despedidu zirela, agur eindde, esaten euren (Amorebieta-Etxano-B)[1].

Según contaba mi padre, un solterón solía ir a la iglesia al anochecer a hacer sus rezos, sus oraciones o lo que tuviera que hacer. Y dicen que estaba tan en lo suyo que antes de que se diera cuenta cerraron las puertas de la iglesia.

Estando solo y muerto de miedo, pasada la medianoche, vio cómo entraba por la puerta de la iglesia un sacerdote. Aprovechando que el cura había entrado corrió a la salida pero se encontró con que la puerta estaba cerrada. Entonces vio cómo el cura, tras hacer una reverencia ante el altar, se dirigió a la sacristía. Volvió revestido y preguntó:

– Por casualidad, ¿hay alguien en esta iglesia que pueda ayudarme a celebrar la misa?

Dicen que [el solterón], por el miedo que sentía, no le respondió. El cura esperó un rato y al ver que nadie se presentaba volvió a la sacristía a quitarse los ornamentos y abandonó la iglesia. Aprovechando la salida de éste, se fue corriendo hasta la puerta, pero de nuevo la encontró cerrada; de tal suerte que tuvo que aguardar allí hasta el alba.

Por la mañana, cuando abrieron las puertas de la iglesia, pudo salir. Llegó a su casa y al verle tembloroso le preguntaron qué le sucedía, a lo que respondió:

– Pues me ha pasado lo siguiente: Mientras estaba en la iglesia ha entrado en ella un cura pasada la medianoche y ha ido a la sacristía, saliendo de allí revestido para decir una misa y ha preguntado si en la iglesia había alguien que pudiera ayudarle a celebrarla. Yo me he quedado callado por miedo, me ha faltado valor.

Al día siguiente [le preguntó el sacristán]:

– ¿Podrías ir hoy?

Le respondió:

– Sí.

Fueron él, el sacristán y un grupo de gente, no sé cuántos serían.

De nuevo volvió a presentarse el cura. Entró por la puerta aunque ésta estaba cerrada. Fue a la sacristía, se revistió allí, vino al altar y dijo:

– ¿Hay alguien en esta iglesia dispuesto a ayudarme a celebrar una misa?

El sacristán le respondió:

– Si sois un espíritu bueno, sí señor.

Y cuentan que les dijo:

– Llevo treinta años a falta de una misa para poder entrar en el cielo y en cuanto acabe ésta entraré.

Al decir de la gente, " celebró por fin la misa y allá mismo se despidieron con un adiós.


 
  1. Jose Mª ETXEBARRIA. “Zornotzako siniskerak eta ipuinak” in Etniker-Bizkaia, VIII (1987) pp. 175-176.