Hau ta hau ezkondu

Un juego realizado con niños pequeños consistía en personalizar los dedos y emparejarlos a modo de casamiento. A esta escenificación responde la siguiente canción que recogió el P. Donostia[1] en Bizkaia:

Au ta au ezkondu.
Au ta ori konbidadu.
Onek et arek esan dabela
eztala (t')au la bai dala (t')au.
Emen ezpa dagoz ogetalau,
Pantxikuari kokota pikau.
Éste y éste se casaron. / Éste y éste fueron invitados. / Éste y el otro han dicho / que era esto, que no era lo otro. / Si no hay aquí veinticuatro, / a Francisco le pica el cogote.

La siguiente canción, recogida por Don Manuel Lekuona[2] en Gipuzkoa, alude también a una suerte de «casamiento» de dedos.

Onek eta onek
eta onek eta onek
bart eztayak zituzten.
Onek esan ziyon oni
konbidatzeko au ta au;
konbidatuak au ta au;
oitxek dituk ogeitalau.
Éste y éste / y éste y éste / anoche tuvieron bodas. / Éste le dijo a éste / que convidase a éste y éste; / convidados éste y éste; / esto son veinticuatro.


 
  1. José Antonio de DONOSTIA. «Canciones infantiles populares vascas», in Obra literaria. Conferencias. 00. CC. Tomo IV. San Sebastián, 1985, p. 392
  2. Manuel de LEKUONA. «Cantares populares» in AEF, X (1930) p. 63.