Diferencia entre revisiones de «Jose miguel de barandiaran/eu»

De Atlas Etnográfico de Vasconia
Saltar a: navegación, buscar
(Página creada con «Gasteizko Apaiztegiko zientzietako irakasle hasi zen lanean 1916an, eta han aritu zen 1936ra arte. “Aralarren ehortzitako jentilak” gaitzat zituzten kondairak jaso zitu...»)
(Página creada con «1921ean, ''Eusko-Folklore. Materiales y Cuestionarios'' aldizkaria hileroko maiztasunez argitaratzen hasi zen, eta 1975era arte iraun zuen zeregin horretan. Urte berean ''S...»)
Línea 6: Línea 6:
 
Gasteizko Apaiztegiko zientzietako irakasle hasi zen lanean 1916an, eta han aritu zen 1936ra arte. “Aralarren ehortzitako jentilak” gaitzat zituzten kondairak jaso zituen Ataunen, eta horiek trikuharri-gune bat aurkitzera eraman zuten. Aurkikuntza horien argitalpenak Telesforo de Aranzadi eta Enrique Eguren irakasleekin luzaz iraun zuen harremana izateko bidea zabaldu zion. Ordutik aurrera prospekzio arkeologikoekin jarraitu zuen, historiaurreari buruzko interes hori datu etnografikoen bilketarekin konbinatuz.
 
Gasteizko Apaiztegiko zientzietako irakasle hasi zen lanean 1916an, eta han aritu zen 1936ra arte. “Aralarren ehortzitako jentilak” gaitzat zituzten kondairak jaso zituen Ataunen, eta horiek trikuharri-gune bat aurkitzera eraman zuten. Aurkikuntza horien argitalpenak Telesforo de Aranzadi eta Enrique Eguren irakasleekin luzaz iraun zuen harremana izateko bidea zabaldu zion. Ordutik aurrera prospekzio arkeologikoekin jarraitu zuen, historiaurreari buruzko interes hori datu etnografikoen bilketarekin konbinatuz.
  
En 1921 comenzó a publicar con periodicidad mensual la revista ''Eusko-Folklore. Materiales y Cuestionarios'', que perduraría hasta 1975. Este mismo año creó la ''Sociedad de Eusko-Folklore''. Los trabajos de campo de sus miembros se publicaron en el ''Anuario de la Sociedad de Eusko-Folklore'', que después pasó a denominarse ''Anuario de Eusko-Folklore'' y que perdura hasta la actualidad.
+
1921ean, ''Eusko-Folklore. Materiales y Cuestionarios'' aldizkaria hileroko maiztasunez argitaratzen hasi zen, eta 1975era arte iraun zuen zeregin horretan. Urte berean ''Sociedad de Eusko-Folklore'' sortu zuen. Elkarte horretako kideen landa-lanak ''Anuario de la Sociedad de Eusko-Folklore'' aldizkarian argitaratu ziren, zeina gero ''Anuario de Eusko-Folklore ''deituko zen eta gaur arte iraun duen.
  
 
En 1928, además de las numerosas publicaciones en las que participaba y dirigía, comenzó a realizar filmaciones con cámara cinematográfica, entre ellas algunas de carácter etnográfico. En 1934, en el volumen XIV del Anuario de Eusko Folklore, publicó el “Cuestionario para una investigación de la vida popular”, que respondía al proyecto de realizar una encuesta etnográfica general en todo el ámbito de Vasconia.
 
En 1928, además de las numerosas publicaciones en las que participaba y dirigía, comenzó a realizar filmaciones con cámara cinematográfica, entre ellas algunas de carácter etnográfico. En 1934, en el volumen XIV del Anuario de Eusko Folklore, publicó el “Cuestionario para una investigación de la vida popular”, que respondía al proyecto de realizar una encuesta etnográfica general en todo el ámbito de Vasconia.

Revisión del 07:44 9 sep 2019

Otros idiomas:
Inglés • ‎Español • ‎Euskera • ‎Francés

José Miguel de Barandiaran 1889an jaio zen Gipuzkoako Ataun herrian. 1904an Baliarraingo (G) ikastegian sartu zen latineko eta humanitateetako ikasketak egitera. 1906tik 1912ra bitartean Filosofia eta Teologia ikasketak egin zituen Gasteizko Kontzilio Apaiztegian. Geologia, fisika eta matematikak interesatu zitzaizkion, eta bere kabuz ikasi zituen frantsesa, alemana eta ingelesa. Ordena Sakratuetara sartu aurretik Irakasletza ikasi zuen bere kabuz, eta maisu titulua eskuratu zuen Gasteizko Eskola Normalean.

Ikasketa teologikoak egiten ari zela krisi intelektual bat izan zuen, eta erlijioaren jatorriari eta erlijioen historiari buruzko irakurketei ekin zien. 1913an Leipzigeko Unibertsitatera (Alemania) jo zuen, Wilhelm Wundtek emandako ikastaro batera. Han jasotako orientabideek eta irakasle horrekin gero izan zuen harremanak bere inguru kulturalera zuzendu zituzten Barandiaranen ikerketa antropologiko eta etnografikoak, eta liburuetan soilik oinarritutako zientziatik urrundu zuten. 1914an abadetu zen Gasteizen. 1915ean Burgosko Eliza Unibertsitatera bidali zuten, eta, han, Teologiako lizentziatura eskuratu zuen.

Gasteizko Apaiztegiko zientzietako irakasle hasi zen lanean 1916an, eta han aritu zen 1936ra arte. “Aralarren ehortzitako jentilak” gaitzat zituzten kondairak jaso zituen Ataunen, eta horiek trikuharri-gune bat aurkitzera eraman zuten. Aurkikuntza horien argitalpenak Telesforo de Aranzadi eta Enrique Eguren irakasleekin luzaz iraun zuen harremana izateko bidea zabaldu zion. Ordutik aurrera prospekzio arkeologikoekin jarraitu zuen, historiaurreari buruzko interes hori datu etnografikoen bilketarekin konbinatuz.

1921ean, Eusko-Folklore. Materiales y Cuestionarios aldizkaria hileroko maiztasunez argitaratzen hasi zen, eta 1975era arte iraun zuen zeregin horretan. Urte berean Sociedad de Eusko-Folklore sortu zuen. Elkarte horretako kideen landa-lanak Anuario de la Sociedad de Eusko-Folklore aldizkarian argitaratu ziren, zeina gero Anuario de Eusko-Folklore deituko zen eta gaur arte iraun duen.

En 1928, además de las numerosas publicaciones en las que participaba y dirigía, comenzó a realizar filmaciones con cámara cinematográfica, entre ellas algunas de carácter etnográfico. En 1934, en el volumen XIV del Anuario de Eusko Folklore, publicó el “Cuestionario para una investigación de la vida popular”, que respondía al proyecto de realizar una encuesta etnográfica general en todo el ámbito de Vasconia.

En 1936 partió al exilio y continuó con las investigaciones etnográficas y prehistóricas en el País Vasco continental a medida que se iba estableciendo en distintas localidades de este territorio.

En 1946 con la creación de Ikuska/Institut Basque de Recherches reanudó las actividades interrumpidas por las guerras civil y mundial, siendo continuación de las dos instituciones creadas por él en Vitoria veinticinco años antes: Sociedad de Eusko Folklore (1921) y Centro de Investigaciones Prehistóricas (1925). Editó también el boletín Ikuska para dar a conocer las investigaciones que se llevaban a cabo en este instituto. En 1949 dentro de este proyecto Ikuska comenzó a publicar “Cuestionario para un estudio etnográfico del pueblo vasco”.

En 1953 regresó del exilio e inauguró en la Universidad de Salamanca la “Cátedra Larramendi” con un curso sobre el estado de los estudios vascos. En 1955, tras veinte años de interrupción, publicó un nuevo número del Anuario de Eusko Folklore. En 1964 se hizo cargo de la asignatura de “Etnología del pueblo vasco” dentro de la Cátedra de Lengua y Cultura vascas que se creó en la Universidad de Navarra. La regentó hasta el curso 1979-80.

En 1968 creó en la Universidad de Navarra el primer grupo Etniker. En 1970 en el volumen XXIII del Anuario de Eusko Folklore ofreció las pautas para el plan de investigación Etniker. En 1971 nació Etniker Álava y en 1972 Etniker Gipuzkoa. En 1973 en la Biblioteca Vasca del Seminario de Derio se estableció el grupo Etniker Bizkaia.

En 1974, a los 84 años, realizó sus últimas excavaciones arqueológicas en Axlor. En el volumen XXV del Anuario de Eusko-Foklore se publicó la primera parte del cuestionario etnográfico con vistas a una encuesta sistemática. Aparecieron en esta publicación los primeros trabajos llevados a cabo por miembros de Etniker. En 1975 terminó la redacción del cuestionario etnográfico general iniciado en 1968.

En 1987 los Grupos Etniker acordaron la elaboración del Atlas Etnográfico de Vasconia. En 1990 escribió el prólogo al primer volumen sobre la Alimentación doméstica dentro de este proyecto del Atlas, diseñado y dirigido por él. Fue su último escrito.

Falleció en Ataun en 1991.