Ver el código de «MOBILIARIO AGRICOLA TRADICIONAL/eu»

<languages></languages>
__TOC__

<div style="margin-left:0cm;"></div>

<div style="margin-left:0cm;"></div>

<div style="margin-left:0cm;"></div>

<div style="margin-left:0cm;"></div>

XX. mendeko lehen urteak arte, nekazaritzako tresneriak ez zuen aldaketa handirik izan: laiak, goldeak, arrasteluak, igitaiak, segak eta narrak ziren nekazaritzako lanetarako ezinbesteko lanabesak.

Prozesu modernizatzailea mantsoa izan zen XX. mendearen erdialdera arte. Landaren mekanizazioak indar handiagoa hartu zuen Baskoniako isurialde mediterraneoan. Hala ere, herri batzuetan egiaztatu da laiak goldeak baino praktikoagoa izaten jarraitzen zuela lursail txikietan edo malkartsuetan, hutsegite txikienaren ondorioz goldea sailetik irteten baitzen (Obanos-N). Prozesu hori, aldiz, zailagoa zen eremu ozeanikoan, haran estu eta malkartsuen ondorioz ez baitzen errentagarria lanabes sofistikatuagoen erabilera, eta, kasu batzuetan, ezinezkoa ere gertatzen zen.

Pixkanakako mekanizazioa, XX. mendearen azken laurdenetik aurrera, aurrerapausoa izan zen nekazaritzako tresnen eta ibilgailuen modernizazioan eta nekazaritzako eta abeltzaintzako industriaren egokitzapenean eta berrikuntzan. Prozesu horren ondorioz, gaur egungo nekazariek etenik gabe hobetu behar izaten dute beren makineria, aita-amek eta aitona-amonek erabilitako lanabesak baztertuta. Lanabes horiek, kasurik onenetan, etxeko hormak eta etxe aurreko lorategia apaintzen bukatzen dute, edo museo etnografiko batean.

Nekazaritzako altzariak, gure inkestetan jaso denaren arabera, landaren mekanizazioaren aurrekoak dira neurri handi batean. Gaur egun, lanabes tradizional horietako batzuk erabiliak dira oraindik ere, eta tipologia zabal bat osatzen dute. Horietako asko herriko errementariek eta zurginek fabrikatzen zituzten. Izenei dagokienez, esan behar da askotan tokian tokikoak direla, eta auzo batetik bestera ere alda daitezkeela herri beraren barruan.