Horretarako, sakon ezagutu behar zen ingurune naturala: orografia, lurzoruaren ezaugarri edafologikoak, klima, urtaroak eta, azken batean, urtaroetako zikloak, uraren eskuragarritasuna eta laborantza bakoitzarekin lotutako guztia; esate baterako, lurraren egokitzapena, bildu arteko ereintza eta osteko biltegiraketa, behar bezalako kontserbazioa bermatzeko moduko baldintzetan.
Este conocimiento no formaba un corpus rígidoJakintza horren corpusa ez zen zurruna, sino permeableiragazkorra baizik, ya que quien cultivaba la tierra siempre estaba abierto a probar nuevas semillas e incluso técnicaslurra ereiten zuena beti zegoelako prest hazi eta teknika berriak erabiltzeko, pero desde el empirismo que suponía la comprobación de que funcionasenbaina ondo funtzionatzen zutela egiaztatzean sortutako enpirismotik. A pesar del desprecio con el que se ha contemplado desde la sociedad modernaGizarte modernoak erdeinatu egin duen arren, este conocimiento tenía un cierto carácter científico pues se basaba en la técnica de prueba y errorjakintza hori zientifikoa zen nolabait, saiakuntzaren eta errorearen teknikan zegoelako oinarrituta. Además era de naturaleza acumulativaGainera, ya que los conocimientos experimentados por cada generación se agregaban al corpus recibido y se transferían a la siguiente generaciónmetagarria ere bazen, belaunaldi bakoitzak saiakuntzen bidez lortzen zituen jakintzak jasotako corpusean erantsi eta hurrengo belaunaldiari igortzen zitzaizkiolako. Gracias a este conocimiento acumulado cada familia sabía además cuáles eran las mejores tierras de las que disponía para cada tipo de cultivoMetatutako jakintza horri esker, familiek bazekiten zein ziren laborantza-mota bakoitzerako lur onenak.
[[File:8.5_Recolte_des_betteraves_fin_du_XIXe_siecle._Huile_d’Emile_Claus.png|frame|Récolte des betteraves, fin du XIXe siècle. Huile d’Émile Claus. Fuente: ''Émile Claus'' (1849-1924). Paris: Bibliothèque de l Image, 2013, p. 35.]]
