Herri-lurretan bazkalekuak eta zuhaiztiak — pagoak, haritzak eta arteak— dauzkaten larreen ustiaketa librea indarrean egon da hainbat herritan. Herritarrek larreok aprobetxatzen izan dituzte ganaduaren bazka lortzeko —ardiak, behiak eta zaldiak—, nahiz etxerako egurra, ukuiluan sartutako ganaduen azpigarrirako ira eta txerrientzako ezkurrak biltzeko.
La libre circulación del ganado no ha tenido históricamente otras limitaciones que las cercas de los terrenos privados y los lindes de pastizales pertenecientes a otro puebloHistorikoki, a otra parzonería o a otra faceríaganaduaren zirkulazio libreak ez du mugarik izan, ez badira lur pribatuak eta beste herri, partzuego edo unio batzuetako larreak banatzeko munarriak. El ganado ha podido circular incluso en terrenos de propiedad privadaHormaz edo hesiz mugatu bako lur pribatuetan ere ibiltzeko aukera izan du ganaduak, no cercados con pared o con setouzta bildu ostean beti ere. Abere-taldeek soroetan zehar ibiltzeko aukera hori, una vez retirada la cosecha. La prioridad de este derecho de circulación de los rebaños sobre el labrantío está expresada en aquella sentenciahonako esapidean aipatzen da: ''Soroak zor dio larreari . ''Horixe baita Pirinioetako haranetan gaur egun puri-purian dagoen larre-erregimena (La tierra labrada está en deuda con el pastizal). Tal es el régimen de pastos que todavía está vigente en valles pirenaicos como el de Roncal (Erronkari-N, esate baterako).
[[File:3.5_Perennite_des_zones_de_paturages_Dolmen_de_Gaxteenia_Mendibe_1980.png|frame|Pérennité des zones de pâturages. Dolmen de Gaxteenia. Mendibe (BN), 1980.]]
