Diferencia entre revisiones de «Presentacion Ganaderia y pastoreo en vasconia/eu»

De Atlas Etnográfico de Vasconia
Saltar a: navegación, buscar
(Página creada con «Gaur argitara ematen dugun liburukiak, ''Ganadería y Pastoreo en Vasconia'' izenekoak, etxearen esparrutik ateratzen gaitu, bizitokiaren lau hormetatik, artekoen harreman...»)
(Página creada con «Hori kontuan izanda, Atlas Etnografiko honetan argitaratzen diren ikerketak sustatuz, Legebiltzarrak 1990ean Ondarearen Legean agindutako mandatua hitzez hitz betetzen ari...»)
Línea 4: Línea 4:
 
Gaur argitara ematen dugun liburukiak, ''Ganadería y Pastoreo en Vasconia'' izenekoak, etxearen esparrutik ateratzen gaitu, bizitokiaren lau hormetatik, artekoen harreman estuetatik, eta ekoiz­penaren arlo zabalera atera. Ibilbide historikoa luzeagoa da arlo honetan, eta ohiturak iraunko­rragoak. Izan ere, lehen baskoiek mota bateko edo besteko abeltzain edo artzain bizimodua egi­teko modurik egokiena aurkitu zutela begitantzen zaigu. Honekin batera, gaur egun ere inda­rrean dagoen jarduera horren usadio eta ohituretan, antzinatearen oihartzuna barrunta daiteke oraindik, ederki antzemateko moduan entzun ere. Horrela, bada, Atlasaren aurreko liburukie­tan modernitatearen eta globalizazioaren erruz etengabe galduz doazen elementuak ikusten bagenituen –elikadura, haur jokoak eta dagoeneko indargetuz doazen ohitura erlijiosoei lotuta­ko ohikuneak–, abeltzaintza eta artzaintzari buruzko liburuki honetan, mendeetan eta mendee­tan, behar bada milurtekoetan, belaunaldiz belaunaldi iraun duten egiteko modu eta bizimodu batzuen jarraipena egiaztatzeko aukera daukagu.
 
Gaur argitara ematen dugun liburukiak, ''Ganadería y Pastoreo en Vasconia'' izenekoak, etxearen esparrutik ateratzen gaitu, bizitokiaren lau hormetatik, artekoen harreman estuetatik, eta ekoiz­penaren arlo zabalera atera. Ibilbide historikoa luzeagoa da arlo honetan, eta ohiturak iraunko­rragoak. Izan ere, lehen baskoiek mota bateko edo besteko abeltzain edo artzain bizimodua egi­teko modurik egokiena aurkitu zutela begitantzen zaigu. Honekin batera, gaur egun ere inda­rrean dagoen jarduera horren usadio eta ohituretan, antzinatearen oihartzuna barrunta daiteke oraindik, ederki antzemateko moduan entzun ere. Horrela, bada, Atlasaren aurreko liburukie­tan modernitatearen eta globalizazioaren erruz etengabe galduz doazen elementuak ikusten bagenituen –elikadura, haur jokoak eta dagoeneko indargetuz doazen ohitura erlijiosoei lotuta­ko ohikuneak–, abeltzaintza eta artzaintzari buruzko liburuki honetan, mendeetan eta mendee­tan, behar bada milurtekoetan, belaunaldiz belaunaldi iraun duten egiteko modu eta bizimodu batzuen jarraipena egiaztatzeko aukera daukagu.
  
En este sentido, el Departamento de Cultura, al promover los estudios que en este Atlas Etnográfico se publican, cree estar cumpliendo, al pie de la letra, uno de los mandatos que el Parlamento le encomendó, en 1990, con su Ley de Patrimonio: «Los bienes etnográficos inma­teriales, como usos, costumbres, creaciones, comportamientos, que trascienden de los restos materiales en que puedan manifestarse, serán salvaguardados por la Administración,... promoviendo para ello su investigación y la recogida exhaustiva de los mismos en soportes materiales que garanticen su transmisión a las generaciones futuras» (art. 53).
+
Hori kontuan izanda, Atlas Etnografiko honetan argitaratzen diren ikerketak sustatuz, Legebiltzarrak 1990ean Ondarearen Legean agindutako mandatua hitzez hitz betetzen ari dela uste du Kultura Sailak: «Gauzazkoez besteko etnografi ondasunak, hona nola, ekandu, ohitura, sorkuntza edo jokaerak, hauek aurkitu daitezkeeneko gauzazko aztarnak baino garrantzitsuago direnak, lege honen arabera gaitasunaren jabe den Administrazioak zainduko ditu,... horreta­rako, horien ikerketa eta bilketa zehatza horiek etorkizuneko belaunaldienganaino ailegatzea bermatuko duten gauzazko euskarrietan egitea suztatuz» (53. art.).
  
 
Vaya, por tanto, mi agradecimiento a cuantos han colaborado en esta obra y, muy particular­mente, a los entusiastas componentes de los Grupos Etniker de Euskalerria, al Instituto Labayru y al director de esta iniciativa del Atlas Etnográfico de Vasconia, D. Ander Manterola. Su traba­jo, esforzado y riguroso, representa una meritoria contribución a la preservación de nuestro patrimonio etnográfico, así como un servicio inestimable a estudiosos y curiosos.
 
Vaya, por tanto, mi agradecimiento a cuantos han colaborado en esta obra y, muy particular­mente, a los entusiastas componentes de los Grupos Etniker de Euskalerria, al Instituto Labayru y al director de esta iniciativa del Atlas Etnográfico de Vasconia, D. Ander Manterola. Su traba­jo, esforzado y riguroso, representa una meritoria contribución a la preservación de nuestro patrimonio etnográfico, así como un servicio inestimable a estudiosos y curiosos.

Revisión del 12:44 20 nov 2017

Otros idiomas:
Inglés • ‎Español • ‎Euskera • ‎Francés

On Joxemiel Barandiaranek egin nahi izan zuen Euskal Herriko Atlas Etnografikoak jite berria hartzen du abeltzaintza eta artzaintzari buruzko liburuki berri honekin, obra osoa bere luze­zabaletan aurrez ikusteko aukera sumatzen hasia baita. Orain arte honako ikerketa etnografiko zorrotzak genituen: La Alimentación Doméstica (I), Juegos Infantiles (II), Ritos Funerarios (III) eta Ritos del Nacimiento al Matrimonio (IV). Horretara, norbanakoaren eta familiaren bizitza, Euskal Herriko biztanleen etxe-barrua alegia, ongi jasota geratu zen gure ondare etnografikoaren bil­duma izan nahi duen lan erraldoi honetan.

Gaur argitara ematen dugun liburukiak, Ganadería y Pastoreo en Vasconia izenekoak, etxearen esparrutik ateratzen gaitu, bizitokiaren lau hormetatik, artekoen harreman estuetatik, eta ekoiz­penaren arlo zabalera atera. Ibilbide historikoa luzeagoa da arlo honetan, eta ohiturak iraunko­rragoak. Izan ere, lehen baskoiek mota bateko edo besteko abeltzain edo artzain bizimodua egi­teko modurik egokiena aurkitu zutela begitantzen zaigu. Honekin batera, gaur egun ere inda­rrean dagoen jarduera horren usadio eta ohituretan, antzinatearen oihartzuna barrunta daiteke oraindik, ederki antzemateko moduan entzun ere. Horrela, bada, Atlasaren aurreko liburukie­tan modernitatearen eta globalizazioaren erruz etengabe galduz doazen elementuak ikusten bagenituen –elikadura, haur jokoak eta dagoeneko indargetuz doazen ohitura erlijiosoei lotuta­ko ohikuneak–, abeltzaintza eta artzaintzari buruzko liburuki honetan, mendeetan eta mendee­tan, behar bada milurtekoetan, belaunaldiz belaunaldi iraun duten egiteko modu eta bizimodu batzuen jarraipena egiaztatzeko aukera daukagu.

Hori kontuan izanda, Atlas Etnografiko honetan argitaratzen diren ikerketak sustatuz, Legebiltzarrak 1990ean Ondarearen Legean agindutako mandatua hitzez hitz betetzen ari dela uste du Kultura Sailak: «Gauzazkoez besteko etnografi ondasunak, hona nola, ekandu, ohitura, sorkuntza edo jokaerak, hauek aurkitu daitezkeeneko gauzazko aztarnak baino garrantzitsuago direnak, lege honen arabera gaitasunaren jabe den Administrazioak zainduko ditu,... horreta­rako, horien ikerketa eta bilketa zehatza horiek etorkizuneko belaunaldienganaino ailegatzea bermatuko duten gauzazko euskarrietan egitea suztatuz» (53. art.).

Vaya, por tanto, mi agradecimiento a cuantos han colaborado en esta obra y, muy particular­mente, a los entusiastas componentes de los Grupos Etniker de Euskalerria, al Instituto Labayru y al director de esta iniciativa del Atlas Etnográfico de Vasconia, D. Ander Manterola. Su traba­jo, esforzado y riguroso, representa una meritoria contribución a la preservación de nuestro patrimonio etnográfico, así como un servicio inestimable a estudiosos y curiosos.

M. Carmen Garmendia Lasa
Consejera de Cultura del Gobierno Vasco

Este es un libro que evoca hechos antiguos; un libro que, cuando llega a las manos de una per­sona no demasiado familiarizada con el mundo del pastoreo, le lleva a rememorar tiempos leja­nos y un tanto míticos de nuestro pueblo; un libro que habla de los nombres y del trato dado a los animales; de los modos de vida basados en su explotación, de procedimientos muy alejados del mundo urbano, predominante en nuestros días. Puede parecer a primera vista una obra que trata sobre los tiempos pasados.

Pero a menudo, las primeras impresiones pueden ser equívocas, porque éste no es un libro sobre lo que fuimos o sobre lo que tuvimos; éste es un libro muy actual.

Pastoreo y etnografía son dos conceptos que de forma errónea asociamos al pasado. A veces tenemos el mal hábito de considerar desaparecido aquello que desconocemos; por eso muchos pueden pensar que estamos frente a una recopilación de “las curiosas costumbres de nuestros abuelos”. Nada mas lejos de la realidad. La ganadería y el pastoreo son actividades vivas en nues­tro pueblo. Vivas y evolucionadas, pero con un regusto lejano que en muy pocas actividades más podemos encontrar.

Hoy, por suerte, no todo se ha perdido. Gran parte del poso cultural del pastoreo, que en esta obra se enseña y presenta, es continuación directa de anteriores prácticas ancestrales. En muchas de las actividades pastoriles actuales es reconocible aún una gruesa línea que nos une a nuestro pasado. Por suerte ese nexo no ha desaparecido con los cambios sociales ni con los nue­vos modos de producción a los que se ha enfrentado nuestra ganadería y que marcan su situa­ción presente.

La ganadería actual está sometida a procesos de internacionalización impensables hace pocas décadas. Gran parte de su significado artesanal se ha perdido frente a necesidades económicas que convierten muchas veces al ganadero en un empresario. Este proceso es necesario y solo habrá pastores y ganaderos en Euskal Herria si de su trabajo pueden obtener unas rentas dignas que ayuden a hacer atractiva esa profesión.

Pero la rentabilidad económica no debe estar reñida con la culturización. Mejor dicho, debie­ra estar reñida con la aculturización. La pérdida de cultura que pueden provocar los nuevos métodos de producción nos afecta a todos, no sólo a los pastores o a los ganaderos. En una socie­dad con un marcado carácter urbano, como es la vasca actualmente, resulta un tanto descora­zonador comprobar el desconocimiento de realidades que a menudo se desarrollan aún hoy en nuestro territorio.

Antes de que eso ocurra debemos prevenirnos. Todavía mantenemos vivos los conocimientos; debemos preservarlos y revalorizarlos. Para ello es básico el saber, y la etnología nos sistematiza y preserva ese saber que aún es actual. La etnología nos ofrece a todos aquellos que estamos o nos sentimos cercanos al mundo del pastoreo y la ganadería, la posibilidad de conocer lo que éstos fueron y de mantenerlos sin renunciar a la cultura que encierran. Esto es algo que nunca agradeceremos suficientemente ni a los etnógrafos de los Grupos Etniker ni a los pastores y ganaderos que les han informado sobre su saber, pues con la transmisión de su cultura ayudan a afianzar nuestro ser. Eskerrik asko.

Iñaki Gerenabarrena Martinez de Lahidalga
Consejero de Agricultura y Pesca del Gobierno Vasco

Contenidos de la Presentación: